Pierwszym powodem był apetyt. Głód wyzwania, poznawania, doświadczania. Chciałam studiować w dużym mieście, chciałam nauczyć się języka, spróbować czegoś całkiem nowego.

Słowa „rozwój jest poza strefą komfortu” były również przyczyną, dla której w ostatniej chwili zdecydowałam się na studia właśnie we Francji. Moim pierwotnym planem były Niemcy, gdzie wybierałam pomiędzy Frankfurtem i Bremą. Strefą komfortu był fakt, że mówię po niemiecku i potrzebowałabym około 3 miesięcy by ponownie władać biegle tym językiem. Totalnym szaleństwem i wyzwaniem był jednak wyjazd do kraju, w którym nigdy nie byłam, którego języka nigdy się nie uczyłam. I tak, przyjechałam do Lyonu nie znając tu absolutnie nikogo, potrafiąc powiedzieć tylko merci, Bonjour oraz właściwie bezużyteczne sacré bleu!

Ludzie. Inspirujących ludzi trzeba szukać. Ja znalazłam kilka świetlików, teraz czerpię i cieszę się ich towarzystwem.

Miałam też dość studiowania w trybie zaocznym. Od 19 roku życia  jestem niezależna finansowo i zaraz po maturze wynajęłam swoje pierwsze mieszkanie. Wszystko co osiągnęłam, kupiłam czy załatwiłam było efektem mojej pracy i zarobionych przeze mnie pieniędzy. I o ile łatwo to opisać, to niewielu spośród moich rówieśników rozumie taką sytuację.
Wyjazd na Erasmusa to dla mnie szansa na prawdziwe s t u d i o w a n i e. I wszyscy wiedzą, że nie chodzi tylko o naukę, ale również o towarzyszącą temu atmosferę i wszelkie przyjemności! Dotychczas nie miałam szansy tego zaznać, dlatego bez wahania chciałam spróbować!

Po trzecie była to też świetna perspektywa rozwoju. Myślę, że takie doświadczenie uwzględnione w CV jest też dobrym dowodem na to, że jestem gotowa do zmian, potrafię sobie poradzić i jestem samodzielna. Bo prócz legend o Erasmusowych imprezach jest też jeszcze mnóstwo pracy i wysiłku, który należy włożyć, aby wyjechać i przetrwać.

Comment ça va?

I jak się studiuje? Fantastycznie!

Międzynarodowe towarzystwo, nowe, ciągle nie znane miasto czy odmienna kultura- to wszystko jest niesamowicie ekscytujące. Do tego poziom uczelni, świetna atmosfera oraz profesjonalizm wykładowców. Nie ma znudzonych dziadków, którzy gniotą i wałkują swój temat od 20 lat w tej samej formie. Są to w większości ludzie raczej młodzi, bije od nich pasja i zaangażowanie w tematykę, którą przedstawiają na zajęciach.

Doskonałym przykładem może być Monsieur Alix Meyer, który wykłada The health of nations : French and American health care systems in comparative. Cholera jasna, nigdy w życiu nie przypuszczałabym, że wątek systemu opieki zdrowotnej na świecie może być tak interesujący! Ale trzeba tutaj dodać, że to zasługa prowadzącego, który  prezentuje temat  w tak interesujący sposób.
(Tak, niestety, żonaty…)

Francuski? Francuzi? Francja?

Z językiem robię coraz większe postępy. Pierwsze wpadki mam już za sobą a mina Francuzów, którzy zamierają kiedy palnę coś z kosmosu, jest bezcenna. Rosyjski akcent jest tak silnie rozpoznawalny i jest moim przekleństwem, kiedy z uporem maniaka czytam każdą literę. Przykładem może być sytuacja, kiedy ja mówię, że chciałabym się zważyć, jednak w efekcie oni rozumieją, że chcę uprawiać seks! Kolejnym razem, zaczepiona przez trzech dziwnych mężczyzn w ciemnej uliczce Villeurbanne o 2 w nocy, cienkim głosikiem krzyczę na pomoc. Robię to jednak  dokładnie tak samo,  jak gdybym nieśmiało wołała kelnera! Nie czując siły słów w obcym języku, naprawdę trudno je prawidłowo wykorzystać : )

Zmieniam się, rozwijam i poznaję samą siebie. Wyjazd dał mi niesamowitego kopa, gdyż każdy dzień jest bardzo ekscytujący i trudniejszy niż w Polsce. Wyjście poza strefę komfortu okazało się być doskonałym krokiem.

Powoli znika Patrycja, gdyż tutaj nikt prócz mojej mołdawskiej przyjaciółki Eugenii, nie potrafi wypowiedzieć mojego imienia poprawnie. Teraz częściej jestem Patrrriszją, z głębokim francuskim „r”. Jest fajnie!

Zdjęcia: kokopelia.pl